Mühendisler Dünyası

Unutma, tez geçer zulmün ezası Sabretmeyi bileceksin; tamam mı? Yiğide ar değil bahtın kazası Hakk’a teslim olacaksın; tamam mı? Geri dönmek yoktur güneş doğmadan Rahmet nuru karanlığı boğmadan Hakikat yolunda boyun eğmeden Gerekirse öleceksin; tamam mı? Yenilir mi inanmışın imanı? Böyle bir gerçeğin olmaz gümanı. İnşallah başlarsa hesap zamanı Haklarından geleceksin; tamam mı? Yolumuz her zaman Allah yoludur Bu yoldaki ölüm oğul balıdır Hak, haklının en mukaddes malıdır Vermezlerse alacaksın; tamam mı? Çevirmez âhını Allah öksüzün Pek basittir devrilmesi köksüzün Her kim olsa haksızlığı haksızın Suratına çalacaksın; tamam mı? Uyuşukluk şifa bulmaz illettir Korkaklık en adi en pis zillettir Adalet ne güzel ne hoş nimettir Hep doğruyu bulacaksın; tamam mı? Yalana hayır de gerçeğe evet… Mücadele şarttır, kalsan da tek fert Bir de ötesi var buranın elbet Nasıl olsa güleceksin; tamam mı? Yazar: Abdürrahim Karakoç Şair Abdürrahim Karakoç, Türk şair, gazeteci.

Koş arkadaş durmak zamanı değil, Güneşi sen doğur, Köylerin karanlık gecelerine, Günaydın de mahmur sevdalı gözlere. Engelleri aş arkadaş durmak zamanı değil, Koşan atın başına vursalar da, Yüzünü güneşe dön ve ışık saç, Sudan çıkmış çaresiz gibi kalan halkıma. Azimet YEĞİN 23.05.2018

Lütfen düşünerek, okuyunuz... Bu şiirden herkesin çıkaracağı bir ders mutlaka vardır. "Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum. Işığı gördüm, korktum. Ağladım... Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim. Karanlığı gördüm, korktum. Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi. Ağladım... Yaşamayı öğrendim. Doğumun, hayatın bitmeye başladığı an olduğunu; aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim... Zamanı öğrendim. Yarıştım onunla. Zamanla yarışılmayacağını, zamanla barışılacağını, zamanla öğrendim... İnsanı öğrendim. Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu. Sonra da her insanın içinde iyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim... Sevmeyi öğrendim. Sonra güvenmeyi. Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu. Sevginin; güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim... İnsan tenini öğrendim. Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu. Sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim... Evreni öğrendim. Sonra evren

Tarih boyunca insanlar ne zaman çalışmadan para kazanma arzusuna düşerlerse her zaman bir süper zeka çıkıp bu insanları kandırıp ellerindekini de almıştır. İşte onlara bir örnek daha Çiftlik Bank rezilliği. Aslında burada eleştirilmesi gereken bu ortamı yaratanlar mı, bu işlere izin verenler mi belli değil ama parası gidenlere bir bardak su veren olsaydı iyi olurdu herhalde... Adam da o kadar parayı alıp kaçtıktan sonra bir daha buralara gelir mi? Bence Gelmez... Devlet peşine düşüp getirir mi? Kaçtığı ülkeye bağlı? Getirme ihtimali yüzde 0.1 En iyisi su için... Adı da Mehmet olmasaydı bari... Hiç bu adama bu ad yakışır mı? O değil de bu tipteki birine nasıl güvendiniz? Size bu çiftlik bankı kim önerdiyse ondan isteyin paranızı bence... İnternette dolaşırken çiflik bank saçmalıkları ile ilgili yazılmış bir şiire rastladım ve bloğumda da paylaşmak istedim. Tarihte belki de bu şiirle anılacak bu hikaye... 100 bin bastım bu oyuna Hem tosuna hem koyuna Her gece bakt

Dün yine bulutluydu Gökyüzü, Nedendir bilmem! Gözlerimdeki yağmur Dinmek bilmiyordu, Dağılan kara bulutlar Adeta kalbime dolmuştu, Sebep neydi? unuttum, Kucaklamak isterdim Soksa da kara yılan bile, Doyurmak isterdim Düşmanımda olsa, Saplasa da soframa hançerini Hain eller Boş ver ya Ey gözlerim Bırak artık yağmur bulutları Yanan ormanlara yağsın, Belki yeşertir fidanları, Nedendir bilmem Meçhule bir yolculuk Şu alemde Her yer karanlık artık.... Yazar: Azimet Yeğin

Eyyy...! Biçare gönül, Dinler mi hiç kanun yasa, Sevdalandım gönül, Açıp gözünü bakıyor taşa, Kurulan şu aleme, Zengin kurar sarayını, Fakir kurar gönlünde tahtını, Parmakları ile toprak kazır, Karınca misali. Örümcekte yuva kurar, Gün gelir fani olur. Sanal Bu dünyada, Nizam terazi kurulur, Dökülür bütün günahlar, Çekilir bütün azaplar, Biçare kalp durmuşsa, Artık neye yarar? İlim irfan kanun yasa..... Yazar: Azimet Yeğin

Boğazımda düğümlenir bazen Ne söz kalır, ne kelimeler, Diller susar... O zaman bakışlar anlatır duyguları, Yaşanan acıyı, sevgiyi, öfkeyi Hüznü anlatır o bakışlar Sussan da Büyür kor olur içinde, Konuşsan inadına konuşsan Ve... İnadına söylemesem, Gözlerine yaşlar dolar Yanaklarından akan gözyaşların Düştüğü yeri yakar Ve.. İşte o zaman bir damla gözyaşı Yüzüne haykırır söyleyemediklerini... Azimet Yeğin 28.06.2017/Manisa

Kırılmış bir yanım, Kurumuş bir gülüm, Açmadan solan bu bahçem, Sana emanet ey Rabbim İçine kapanmış bu kalbim Söylesen  Ey Rabbim -------------------------- Kaç yanlışım var Kaç doğrum Doğru bildiklerim nerede Sönmeyen bir alev yanar Haykıran bir iç sesim var içimde Duyulmaz Boynum bükük, kalbim kırık Bayram gelmiş neyime Kalan ömrüm sana emanet Ey Rabbim ---------------------------------------------- Kurumuş Gülümü sen güldür Senden başka yok emanete sahip Yine sensin bana sahip Üstüme gelen bu hayat Kefen giymeye hazır Ey Rabbim Azimet Yeğin 28.06.2017/Manisa

Canımın canları can dostları temiz ve berrak duygularla ailesine bağlı olan can dostu olan, çocuklarına kol, kanat geren,doğruluktan ayrılmayan,annelerin, küçük annelerin, anneannelerin, babaannelerin, büyük koca annelerin, vatan için eşleri, çocukları gazi olan, eşleri ve çocukları şehit olan tüm annelerin, bu dünyadan ebedi yurduna göçen annelerin (mekanları cennet olsun) annelerin anneler günü kutlu olsun. Canım Annem Ben karnında belirince anne duyguların güneş oldu, Karnında kanınla, aldığın soluğunla, yediğin besininle can oldun, Dokuz ay karnında her eziyete boyun eğdin sabırlı oldun, Yılmadın canım annem kanım oldun canım oldun. Doğurdun doğurmakla kalmadın geceni gündüzüne kattın, Bir yaşında yılmadın bana anne- baba demeyi öğrettin, Sevmeyi sevilmeyi, yalansız bir dünyayı bahşettin, Yılmadın canım annem kanım oldun canım oldun. Yazar : Azimet Yeğin

Severiz, sevgimizi yeşertiriz, Küçücük kalplere sevgi ekenler deniz, Biz Nurcan, nura can katan, Biz Betül, Sinem, Ayşe'leriz, Leyla'yız, Mecnun'uz, Aslı, Kerem'iz Masum bakışları güldürenleriz, Biz özel eğitime gönül verenlerdeniz, Biz aklı büyüklerin aklı, Kalbi kocamanların kalbiyiz. Saf tohumlara toprak oluruz, Demet, demet çiçekleriz, Gelecekte dolu arzularız, dilekleriz, Mustafa'yız, Tümay'ız, Baş öğretmenin neferleriyiz. Biz Mehmet'ciğiz, Geleceğe asker yetiştiririz, Biz; İlknur'uz, Sinem'iz, Sinelere can oluruz, Biz bayramız, gönüllere bayram oluruz, Kuzeyden esen rüzgarız, Engin denizlere yelken açarız, Azmederiz, yılmayız, yıldırmayız, Biz gönül verenleriz... Yazan Azimet YEĞİN 04.01.2017 Manisa

Tek sana, sözüm geçiremedim, Katilimsin ey zaman, Seni bir noktanın İçine de koysam, Asla ve asla dolduramasın, Eyyyy zaman. Ucu bucağı olmayan, Uzaya göndersemde, Asla ve asla sığmasın, Eyyyy zaman. Beni yenen, Tek sen oldun, Evet sana, Asla yenilmeyeceğim. Ölünceye kadar, Katilim değil, Başarım olacaksın, Eyyyyy zaman. Yazan: Azimet YEĞİN

Kalbime saplandı cahilin bıçağı, Burnumda tütüyor okulun tebeşir tozları, İster çamurlu yollarda tezek kokulu olsun, isterse sevgi yolunda bülbüller ötsün, Eğitim değil mi ki cahili yenen, En büyük servettir öğretmen olman, Ne çıkar eserinde olmasa da imzan. Merhaba bilgi dolu sevgi meşâlem, Asla bitmeyen, asla tükenmeyen, Atatürk'ün gösterdiği yolda yürüyen, Al kırmızı bayrağımın gölgesinde serinleyen, Andımızı okuyan Türk öğretmeniyim, Damarımda al kırmızı dostluk kanı dolaşan, Elimde meşâlem alev alev yanan, Satıma düşmanlık, kin, nefret uğramayan, Merhaba sevgi meşalem, merhaba Kardele'lerim, Bayrağımı elimde taşıyan Türk öğretmeniyim. Yazan: Azimet YEĞİN

Yazın yaylam,  Kışın beyaz kürküm, Hançer barı oynar, Dadaşların gardaşlarım, Daha ne isterim, Sen var oldukça, Cana can katan, Cannnnnn Erzurum. Tandırın da lavaşların, Ocağın da ayran aşın, Sıra sura dizilir cağ kebabın, Daha ben ne isterim, Sen var oldukça, Cannnn Erzurum.  09. 11. 2016 MANİSA